De zin van zintuigen

De filmopnames voor de documentaire ‘Taal in de stad’ (werktitel) zijn in volle gang: onderwijsprofessionals en ouders in Almere die werken aan het creëren van een rijker taalaanbod voor kinderen. Wat begon als een (ruw) script wordt steeds tastbaarder en gelaagder. Het vertrouwen groeit en de mensen, -vooral de kinderen, raken steeds meer ontspannen en vertrouwd met de camera en de microfoon. De fase dat de kinderen volop in het wollige gedeelte van de microfoon knijpen is voorbij.

Wel ging het vandaag bij een peutergroep met voorschoolse educatie, over zintuigen en voelen met handen en voeten: dozen in allerlei maten gevuld met rijst, meel, piepschuim, gelei-balletjes of water, vormden samen het ‘blotevoetenpad’; een ontdekkingsreis voor de voeten, en voor wie dat niet fijn vond voor de handen. Hoe voelt iets? Is het koud of warm? Voelt het glibberig of ruw? Wat is dat eigenlijk, ruw? En wat is dan het tegenovergestelde daarvan? Zacht? Een prachtige manier om met taal te werken en bewust een rijk taalaanbod te bieden. Een reis door de zintuigen en door de eigen (uitbreidende) woordenschat, door middel van spelen en ontdekken.

Het spelplezier was groot en de camera en microfoon vielen alweer snel ‘naar de achtergrond’. Ik vroeg mij even af: zouden volwassenen zich ook wat sneller ontspannen bij filmopnames, als zij even in de microfoon zouden knijpen, voorafgaand aan het filmen? Uit het hoofd, en met de aandacht naar de zintuigen? Ik vermoed van niet. Maar de suggestie op zich zal vast enigszins op de lachspieren werken, en daarmee wat meer ontspanning brengen.